محمدالله وطندوست

رسول یا قیوم !?

عنوان بالا در تبصره خبری سایت وزین اریایی بتاریخ چهارم حوت توجه مرا جلب نمود. وقتیکه تبصره را تا اخیر مطالعه نمودم، معلوم شد که ارگ نشینان و در راس آنان رئیس جمهور کشور جناب حامد کرزی تلاش می ورزد تا بخشی از قوم بزرگ و محترم پشتون را بنام درانی متحد نموده، نامزدان مربوط این قوم را به ائتلاف دولتی وا دارد. ظاهراجرگه قومی مربوط درانی ها فیصله نموده اند تا از دو کاندید مطرح آنان یعنی زلمی رسول و قیوم کرزی بایست زلمی رسول از کاندیداتوری خود به نفع قیوم کرزی صرف نظر نماید اما جناب کرزی گویا نمی خواهد از کاندیداتوری برادر خود پشتبانی نماید. لهذا او مایل است از زلمی رسول طرفداری نماید. همچنان افواهات می رساند که نادر نعیم و گل آقا شیرزی نیز در آینده به این ائتلاف خواهند پیوست و بلاخره درانی ها کاندید واحدی را در مقابل دیگران خواهد داشت. صرف نظر از عملی بودن این ائتلاف ، طرح چنین مسله نشان دهنده آنست که نخبه گان سیاسی و ارگ نشینان در حول قبیله و قوم می چرخند و نظر شان هنوز از محدوده قبیله بیرون نشده است. در کشوریکه هنوز قوم و طایفه و جرگه قرون وسطایی بزرگان، تعین کننده سرنوشت مردم است، چگونه می توان از حقوق برابر مرد و زن، از دموکراسی و از انتخابات آزاد و شفاف صحبت نمود. 

تقلب و مداخله در انتخابات گذشته و بن بست انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۹ را نیز بیگانگان رفع کردند و بلاخره یکی از کاندیدان را از رفتن به دور دوم منصرف نمودند. اساسا دموکراسی، انتخابات، حق تعین سرنوشت مردم توسط خودشان، حق شهروندی و حقوق بشر مسایلی اند که تحقق آن نه با زور و فشار و نه هم بکمک بیگانگان میسر است. اصولا این مفاهیم در جامعه یی تحقق می یابد که مردم و نخبگان سیاسی به مفاهیم متذکره معتقد باشند و با از خود گذری در تحقق آن مبارزه نمایند. ببنیم در کشور ما وضع از چه قرار است؟

طبقه حاکمه کنونی کشور متشکل از سران جهادی، تفنگ سالاران، مافیایی مواد مخدر، تکنوکرات های فاسد شده در غرب و عده محدودی از روشنفکران منفعت طلب است که جز منافع محدود و حقیر شخصی،خانواده گی و گروپی به هیچ چیز دیگری فکر نمی کنند. اپوزسیون نیرومندی که بتوان به آن امید بست،اساسا وجود ندارد. نقش اپوزسیون را معمولا اشخاص تمثیل می نمایند که از خوان نعمت حاکمیت کنونی سود برده اند و بنابر عوامل معینی مقام و چوکی خود را از دست داده اند. این طیف اشخاص نیز هیچ گاهی در موقف خود ثابت قدم و استوار نبوده روزی نقش اپوزسیون را بازی می کنند و روز دیگر در نقش پا و پاقرص طرفدار حاکمیت فاسد کنونی در می آیند. یکبار اگر به مناظره های کاندیدان ریاست جمهوری دقت کنیم در می یابیم که در مسایل مهم اختلاف نظر جدی در میان کاندیدان وجود ندارد. تعین دوست و دشمن، تعریف مشخص دشمن، چگونگی تامین صلح و امنیت اصلا حلقات مفقودی است که هیچ کاندیدی تا هنوز جواب مشخص ارائه نداشته است. فقر زدایی، ایجاد اشتغال، ایجاد پروژه های زیر بنایی، مبارزه علیه فساد اداری، کشت مواد مخدر و ده ها مسله مبرم دیگر اصلا مورد بحث جدی کاندیدان قرار نمی گیرد. یکی از دوام وضع موجود حرف می زندو دیگری از ثبات، سومی از تغیر نظام از ریاستی به پارلمانی و چهارمی از تامین صلح توسط بیطرفان که معلوم نیست این بی طرفان در کجا قرار دارند، دیگری از بازسازی که با میلیارد ها دالر کمک خارجی قدمی هم گذاشته نشده بحث دارد. خلاصه شعارهای عوام فریبانه بجای پروگرام علماًتنظیم شده آن هم سطحی و روبنایی مطرح می گردد و از تغیر زیر بنایی حرفی وجود ندارد. اصولا هرگونه تغیر و تحول توسط کادر ها و نیرو های که معتقد و متعهد به تغیر باشند عملی شده می تواند و بس. چهره های مطرح در انتخابات موجود کسانی اند که هر کدام به نحوی از انحا در حاکمیت موجود نقش خود را ایفا نموده اند و امکانات وظرفیت های شان را به نمایش گذاشته اند.

اصولا بدون ایجاد احزاب نیرومند سیاسی سرتاسری و تشکل نیروهای مترقی، ملی و دموکرات در صف واحد، صرف با تغیر چهره ها و جابجایی مهره های حاکمیت موجود ره بجایی نمی رسد. 

در انتخابات موجود متاسفانه نیروهای دموکرات و ترقی خواه نقش ندارند و از احزاب مدعی ترقی و پیشرفت کاندیدی موجود نیست. در حالیکه در دو دوره گذشته انتخابات عده زیادی از این مدعیان بدون تفاهم با هم و در ضدیت با هم در صحنه حضور داشتند و هر کدام تکیه بر اریکه قدرت را در موجودیت نیروهای خارجی در چند قدمی خودمی دیدند. 

بصورت خلاصه می توان گفت که انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۴ نیز همچون انتخابات گذشته جز تعویض مهره های حاکمیت موجود نتیجه دیگری نداشته، تقلب گسترده در این انتخابات نیز پیش بینی می شود. اما مردم با حضور در صحنه می توانند تقلب را به حداقل برسانند و با رای خود به دشمنان دموکراسی و ترقی جواب دندان شکن ارائه دارند.