پیامد ها و دستاورد های سلطه چهار ده ساله

امریکا و شرکا در افغانستان

حادثه یازده سپتامبر دو هزارویک که باعث نابودی برج های دوگانه تجارت جهانی در نیویارک شد, حادثه ئی بود که جهان را به لرزه در آورد و به کوشش مطبوعات انحصاری غرب همه مردم جهان را به هراس وتشویش افگند. گرچه تا امروز عاملین اصلی این حائثه شناسائی و مشخص نشده و حتی دلایلی ارائه شده است که صهیونیست ها را در دست داشتن به حادثه متذکره متهم می نماید. اما از آنجائیکه امریکا تصمیم گرفته بود به بهانه حادثه متذکره در افغانستان پا بگذارد و اهداف استراتیژیک خود را در منطقه تامین نماید, متحدین خود را در ملل متحد متقاعد ساخت که القاعده را عامل این حادثه وحشتناک بشناسند ودر سقوط حاکمیت طالبان منحیث حمایت کننده القاعده بایست در لشکر کشی در افغانستان شرکت نمایند.. غوغای تبلیغاتی به ارتباط حادثه چنان گسترده بود که حتی مخالفین امریکا نیز نا گزیر شدند به تصمیم امریکا صحه بگذارند و حد اقل در مورد اشغال کشور مستقلی سکوت اختار نمایند. جالبست که رییس جمهور امریکا جورج دبلیو بوش, اعلان داشت کسی که با ما نیست با دشمن ماست. طبعا هیچ کشور و نیرو ئی نمی خواست سازمان افراطی متهم به ترور و حاکمیت قرون وسطائی مسلط در افغانستان را به اتحاد جهانی ترجیح دهد. کشور هائی همچون عربستان, امارات متحده و پاکستان نیز نا گزیر شدند ظاهرا از حمایت طالبان دست بکشند و مبارزه علیه تروریزم را تا ئید نمایند. کشوری همچون ایران که سالهای طولانی دشمنی و مخالفت خود را علیه امریکا ابراز داشته سفارت امریکا را لانه شیطانی می دانست, نیز ناگزیر شد سیاست امریکا را در قبال طالبان بپذیرد.

در چنین فضائی طیاره های  ب 52 امریکا بکمک نیرو های مقاومت ضد طالبان, افغانستان را در چند روز محدود از وجود طالبان پاکسازی و حاکمیت امریکائی - جهادی در بن را ایجاد وشخص گمنامی را بنام حامد کرزی به ارگ ریاست جمهوری انتقال و مراسم تاج پوشی اش را بجا آوردند.

مردم افغانستان که تحت تسلط حاکمیت ارتجاعی طالبان امکان نفس کشیدن نداشتند,حتی نوع لباس و اندازه موی سر وریششان نیز به اختیار حاکمان جاهل قرار داشت, از وضع بوجود آمده استقبال کردند و در برابر حاکمیت امریکائی - جهادی به امید فردای بهتر سکوت نمودند.

امریکا و متحدین شعارامنیت, دموکراسی وبازسازی را چنان گرم ساختند که حتی روشنفکران و چیز فهمان کشور به شمول یک عده روشنفکران چپ به تحقق این شعاد ها امید بستند و خدمت گذاری خود را در حاکمیت امریکائی - جهادی پیشکش نمودند. اما از آنجائیکه امریکا و متحدین به نیرو های مترقی دموکرات وعدالت خواه ضرورتی نداشتند, به استثنای چند چهره مسخ شده وماهیت باخته چپ, دیگران را امکان سهمگیری ندادندو قدرت دولتی رابه جهادیانی که در دهه هشتاد قرن گذشته زیر نظر استخبارات امریکا و پاکستان به تخریب کشور و در دهه نودبه تحریک بیگانگان کشور را به پارچه ها ی مختلف تقسیم و سیستم ملوک الطوائفی را احیا نموده بودند, سپردند.

جهادیان دست آموز غرب و پاکستان طبعاً با استفاده از تجارب قبلی به چور و چپاول آغاز کردند و فاسد ترین نظام دولتی را در کشور بوجود آوردند. کشت, پروسس و قاچاق مواد مخدر که در حاکمیت طالبان به حد اقل رسیده بود, چنان گسترش یافت که به منبع مهم در آمد زور مندان و نظامیان غربی تبدیل شد . غصب زمین های دولتی وشخصی ,غارت موسسات اقتصادی سکتور عامه, سوء استفاده از بودجه دولت و کمک های ملیارد دالری غربی, قشر حاکم را به فاسد ترین , ثروتمند ترین, بی رحم ترین, و حریص ترین قشر تبدیل نمود.

امروز تضاد میان زور مندان حاکم و توده های ملیونی مردم که با فقر وسیه روزی دست به گریبان اند, تضاد عمده کشور را تشکیل می دهد.

سرمایه های باد آورده به ویلا ها, قصر ها, شهرک ها ,هوتل ها,رستورانت ها, باغ ها و تفرجگاه های حاکمان نو بدوران رسیده تبدیل شد و زنده گی افسانوی حاکمان و فرزندان شان در پشت دیوار های ضخیم و در عیاش خانه های دوبی و لندن و سنگاپور دور از چشم مردم جریان دارد.

گرجه مظاهر تمدن و اقداماتی که منافع قشر نو بدوران رسیده را برآورده می سازد در کشور ایجاد شد. اما این اقدامات در زنده گی ملیون هاانسان محروم از حد اقل امکانات, هیچگونه موثریتی نداشته است.

درست است که هزاران کیلو متر سرک ولو با کیفیت پائین ساخته شده, ده ها دستگاه تلویزیونی و رادیوئی, اخبار و جرائد و روز نامه ها به نشر می رسد, چاپ کتاب ازکنترول و سانسوردولت بیرون شده, مکاتب وموسسات صحی جدیداً ایجاد شده است, موسسات تحصیلات عالی خصوصی در مرکز و ولایات ولو با کیفیت نازل تدویر یافته , دختران و زنانی که در زمان تسلط طالبان از خانه بیرون شده نمی توانستند  امروز به تحصیلات ادامه می دهند و در ارگان های دولتی و غیر دولتی به فعالیت های اجتماعی مصدوف اند و حتی در شورا های ولایتی وپارلمان کشور نیز فیصدی معینی از زنان عضویت دارند. اماهمه این دستاورد ها در مقایسه با کمبود ها, نقایص, مشکلات و خواست های مبرم مردم, خیلی نا چیز وشکنند است. می توان گفت که با کوچکترین تغیير وضع می تواند به حالت چهارده سال قبل برگردد و از دستاورد ها اثری باقی نماند.

ببینید!

از برکت حاکمیت امریکائی - جهادی