محمد الله وطندوست

انتخابات، مذاکرات صلح و نقش امریکا در آینده کشور

دراین روزها مسأله انتخابات پارلمانی، انتخابات ریاست جمهوری و مذاکره با طالبان نه تنها در محافل سیاسی ووسایل ارتباط جمعی؛ بلکه در میان کتگوری های مختلف مردم و در خانواده ها موضوع داغ ، قابل بحث و به اصطلاح نقل مجلس است.

نتایج ابتدائی پارلمان همچون قطرات آب در دهن مریض در حال نزع، تکه، تکه اعلان شد و سه ماه کامل ذهنیت ها را بخود مشغول داشت. اینکه نتیجه نهائی انتخابات چه زمانی و چگونه اعلان خواهد شد در پرده ابهام قرار دارد وغیر قابل پیشبینی است. جالب است که برعلاوه مردم و حلقات سیاسی گویا اپوزیسیون، زمامداران و سردمداران رژیم نیز از کند کاری کمیسیون به اصطلاح مستقل انتخابات شکایت دارند و هر کدام به نحوی نا رضائیتی خود را ابراز می دا رند.

جناب قانون پوه سرور دانش معاون دوم رییس جمهور که سکاندار قانون دانسته می شود عملکرد کمیسیون را شرم آور و افتضاح آمیز می داند.

جناب عبدالله عبدالله رییس اجرائیه، کم کاری وعدم شفافیت انتخابات راغیر قابل قبول ،       می داند.

رییس ولسی جرگه نیز کار کرد کمیسیون را نادرست می داند.

در مورد انتخابات ریاست جمهوری نیز جدول زمان بندی قبلی نقض و تاریخ جدیدی برای برگزاری انتخابات اعلان شد. اکنون که زمان ثبت نام کاندیدان فرارسیده است بازار کاندیدان احتمالی و تشکیل دسته های انتخاباتی چنان گرم است که همه احزاب، تنظیم ها و چهره های سیاسی را بخود مشغول داشته رفت و آمد ها ،اتحاد ها ،ائتلاف ها و انقطاب ها هر روز به اشکال جدید تبارز می نماید.

آن عده سیاسیونی که بنابر بزدلی وترس از کاندید شدن بحیث رییس جمهور هراس دارند ،اما شایق معاونیت ریاست جمهوری اند، سر از پا نشناخته کوچه به کوچه دنبال کاندیدان احتمالی ریاست جمهوری اند واندرین راه چنان شتاب زده اند که نزدیکترین یاران و همفکران خود را نیز به عقب گذاشته اند.

در پهلوی این دو مسأله، موضوع مذاکره با طالبان نیز بازار تبلیغات را گرم نموده، بنابراراده دونالد ترامپ رییس جمهور  تاجر پیشه امریکا، زلمی خلیلزاد این چهره شناخته شده و مهندس اصلی حاکمیت امریکائی ـ جهادی کنونی منحیث نماینده دولت امریکا موظف گردیده است تا دوستان قدیمی خود را در میز مذاکره بنشاند و گروه تروریستی و وحشی دیروزی را منحیث نیروی سیاسی مطرح در افغانستان روی صحنه آورد.

کشورهای منطقه و همسایگان افغانستان هم برای آنکه از کاروان براه افتیده عقب نمانند ابتکاراتی بخرج داده ،به مشروعیت بخشیدن به طالبان بذل مساعی می نمایند.

تماس های مسکو، تهران با طالبان در پهلوی پاکستان، عربستان سعودی، امارات متحده عربی و قطر، طالبان را چنان مغرور نموده که مذاکره با دولت افغانستان را دون شأن خود می دانند و مسایل مربوط به صلح افغانستان را می خواهند با ایالات متحده امریکا حل و فصل نمایند. 

در حالیبکه مذاکره خلیلزاد با طالبان در اینجا و آنجا جریان دارد و حتی گفته می شود که اسناد مربوط به توافقات نیز آماده شده، اما جنگ و ناامنی و اعمال تروریستی کما کان جریان دارد وهرروز از فرزندان صدیق مردم اعم از قوای مسلح و افراد ملکی قربانی می گیرد.

با در نظر داشت وضع موجود در کشور می توان گفت که انتخابات پارلمانی همچون انتخابات قبلی یکی از چالش برانگیزترین انتخابات بوده رسوائی آن را نه تنها مردم عادی احساس و درک می کنند؛ بلکه زمام داران بی آزرم نیز معترف به این افتضاح اند؛ اما به این سوال عادلانه مردم نمی خواهند جواب دهند که اگر کارکردهای کمیسیون انتخابات نادرست،غیر قانونی و افتضاح آمیز است که واقعاً است،مسؤولیت آن بعهده ی کیست؟

آیا شما ارگ نشینان کمیسیون متذکره را از میان وابسته گان و نور چشمان خود تعیين و توظیف ننموده اید؟

آیا شما با مداخلات مستقیم و غیر مستقیم نتایج انتخابات پارلمانی را مهندسی نکرده اید؟

آیا عده ای از کاندیدان پارلمان به دفاتر ارگ و دفاتر کمیسیون انتخابات برای جلب توجه و ترحم سردمداران بالا وپائین نمی روند؟

آیا تقاضا های نا مشروع از بعضی کاندیدان و اخاذی های دالری از جانب کارمندان کمیسیون انتخابات که در وسایل جمعی نیز انعکاس یافته حرف های نادرست وپا درهواست؟

اگر چنین سوالات نادرست است، این دستگاه عریض و طویل عدلی و قضائی شما چرا جلو افترا کننده گان را نمی گیرند و حقایق را بصورت شفاف به اطلاع مردم نمی رسانند؟

معلوم است، که کمیسیون به اصطلاح مستقل انتخابات با کارکرد های تقلب امیز کنونی، بشارت دهنده ی انتخابات افتضاح آمیز ورسوايی دیگری بنام انتخابات ریاست جمهوری، خواهد بود وماه ها ذهنیت جامعه را با تخلف و تقلب، به خود مشغول خواهد نمود و بالاخره ازصندوق های انتخاباتی کسی بیرون خواهد شد که تصدیق واشنگتن را داشته باشد.

مذاکرات با طالبان وصلح امریکائی نیز نه به معنی ختم جنگ و تأمین امنیت در کشور، بلکه در خدمت منافع امریکا و مطابق خواست  واشنگتن پیش برده خواهد شد.

مسأله روشن است!

ایالات متحده امریکا نه بمنظور مبارزه با تروریزم، تأمین صلح و آرامش، بازسازی و دموکراسی؛ بلکه بخاطر تأمین منفعت آن کشور درمنطقه ی ما حضور دارد وافغانستان تخته خیزی برای بر آوردن پلان های دراز مدت و کوتاه مدت آن کشوردر اسیای میانه در نظر گرفته شده است .

چون پلان نفوذ در آسیای میانه و کنترول و نظار ت رقبای بالفعل و بالقوه مورد نظرجدیست، لهذا بازی های انتخاباتی، مذاکرات مهندسی شده صلح با طالبان، انتخاب رییس جمهورآینده ویا هم ایجاد حکومت موقت و تغیير قانون اساسی و جابجائی چهره های شاخص طالبان در حاکمیت، تاکتیک هائیست بمنظور تحقق پلان متذکره.

تقلیل و ازدیاد نظامیان امریکا نیز بهیچ وجه بمعنی تقلیل نفوذ امریکا در امور داخلی کشور و عدم حمایت از سردمداران پوشالی نیست.

با تذکر نکات یاد شده نباید به این نتیجه رسید که خلق های افغانستان، نیروهای ترقی خواه و صلح پسند کشورعلی رغم پراگندگی وعدم تشکل  نمی توانند نقشی ایفا نمایند و مجبور اند نظاره گر باشند؛ بلکه برعکس وضع موجود به نیروهای دموکرات، ترقی خواه وعدالت پسند حکم می کند که هرچه عاجل به ایجاد جبهه نیرومند ملی ضد جنگ و اشغال بپردازند و توده های مردم را بر ضد سیاست های خائنانه امریکا و پادوهای وطنی شان بسیج واز اعتراض های مدنی و مسالمت آمیز مردم به نفع صلح ،استقرار حاکمیت غیر وابسته و قطع جنگ استفاده ی مؤثر نمایند و دین ملی و وطنپرستانه ی خود را، ایفا کنند.