عبدالاحمد فیض

صلح درافغانستان با تغییرراهبرد اسلام آباد ممکن است!

پذیرفتن رسمی نمایندگان طالبان دراسلام آباد درین آواخروسفرهمزمان دکتورخلیل زاد نماینده خاص وزارت امورخارجه ایالات متحده به پاکستان که تحت پوشش مساعی اسلام آباد در راستای دستیابی به یک راه حل صلح آمیزبحران جاری افغانستان انجام یافت، بیشترینه درقالب یک کمپاین کاذب صورت داده میشود تا اداره نظامی اسلام آباد بتوانند ازاتهام وارده مبنی بر حمایت ازگروه های تروریستی واعزام ملیشه های مسلح درخاک افغانستان خود را تبرئه نموده وازفشارجهانی که نسبت به نقش مخرب اداره جاسوسی وپالیسی ویرانگراسلام آباد علیه افغانستان برپاکستان وارد است، بکاهد.

درغایت برای دولت ومراکزعمده قدرت درپاکستان بخوبی قابل درک است که رویکرد تقابل ورویاروی با واشنکتن در مسأله افغانستان بسود آن کشورنبوده، لذا آن کشوربا اتخاذ یک سیاست گذرا درقبال جنگ افغانستان سعی خواهند کرد تا گروه طالب رادردورجدید مذاکره احتمالی با امریکا متقاعد نموده تا به روند حل مسالمت منازعه جاری به  نحوی بپیوندد که به منافع ونیات راهبردی پاکستان زیانی وارد نگردد.

بدیهی است که خاتمه جنگ وخونریزی های بی وقفه مردم افغانستان با درنظرداشت ماهیت خارجی جنگ بی نیاز ازهمکاری عاملان وحامیان بیرونی بحران بوده نمیتواند که درین میان جایگاه پاکستان که طراح اصلی سیاست بی ثبات سازی وتداوم ویرانگری درمحدوده جغرافیائی کشورما ازسالهای متمادی بوده ازاهمیت ویژه ای، برخورداراست وازهمین جهت واشنکتن که درصدد تقلیل کمیت نیرونظامی ونیزکاهش هزینه های جنگی است، قدمهای محتاطانه ای دربرابرپاکستان یعنی کشوریکه مهد آرایش جنگی، تربیت شبکه های دهشت افگن وعامل منطقوی بحران اطراف افغانستان است،بخاطرجلب همکاری پاکستان درروند کنونی مصالحه افغانستان، روی موجودیت کانونهای تشنج وحضورشبکه های تروریستی درقلمرو پاکستان توجه لازم تاکنون ازخود متبارزنساخته ویا هم نخواسته است روی فکتورهای اساسی بحران تمرکزنماید.

به باورغالب وبا توجه به موقف حال وگذشته پاکستان درقبال نقش مداخله گرانه آن درامور افغانستان میتوان اذعان داشت که حتا درصورت ایجاد تغییردررویکرد کنونی آن که بخواهد تحت فشارویا دربدل امتیازات معین حاضربه همکاری درروند صلح افغانستان گردد وطالبان را به ترک منازعه مجبورسازد، صلح وثبات که مردم این سرزمین خون وآتش متوقع است بدان دست نخواهند یافت وبی ترید سیاست مداخله وتجاوزازآدرس پاکستان دروجود سربازان اجیروحلقات تروریستی درین نوبت تحت نقاب وپوشش دروغین دیگربرای بی ثباتی سازی افغانستان ادامه خواهد یافت. چنانچه(کرستین فیر)محقق وپژوهشگربرجسته غرب درمورد چنین باورش را تبین میبخشد:

 پاکستان باتوجه به عمق استراتیژی اش قبل ازینکه یک کشورباشد، یک تفکرعظمت طلبانه است که برایش مرزهای ایدیولوژیک ازبدوی موجودیتش بمثانه یک واحد مستقل در (۱۹۴۷)ترسیم نموده وبرای وصول به مرزهای ازقبل تدوین یافته، ارتش آن کشورتوظیف گردیده است. لذا ازین جهت است که ارتش واداره نظامی درین کشورهمواره درنقش قدرت اساسی متبارزه بوده است.

لذا برپایه این دکتورین، مرزهای ترسیم شده فکری اداره پاکستان با عبورازمحدوده جغرافیای سرزمینی مخوف بنام پاکستان،تمام نیم قاره هند، آسیای مرکزی ووسطی را دربرخواهد گرفت ارتش ودرپیشاپیش آن نهاد جاسوسی آن ملزم است که به هدف نیل به مرزهای ترسم شده از طُرُق گوناگون، روش های متنوع قطع نظرازینکه با چه اصول وهنجارهای حاکم درجهان مدرن مغایرت دارد، استفاده نماید. فلهذا درفضای کنونی استفاده ازابراز دین علیه کشورها وسرزمین های پیرامون بخش انفکاک ناپذیرراهبرد پاکستان را شکل میدهد. لذا ازهمین جهت است که کاربرد ویا استفاده ازتروریزم دوگانه درسیاست خارجی آن کشورازعناصرمحوری دراهداف راهبردی اش محسوب میگردد.

با امعان به مطالب فوق، صلح درافغانستان زمانی تحقق خواهد یافت که قدرتهای مؤثر،نهاد های مسؤول بین المللی منجمله شورای امنیت ملل متحد، ایالات متحده وقدرت های منطقوی با توجه به خطرات فوق العاده جدی که ازناحیه نقش منفی پاکستان که تروریزم وبنیاد گرائی برخاسته ازآن کشورامنیت جهانی را به مخاطره روبروساخته است، درمواجهه با اداره اسلام آباد صادقانه ومصرانه ازابزارهای لازم حقوقی، دیپلوماتیک واقتصادی که بکارگیری ازین ابزارها لازمه نظامها ودولتهای یاغی است، استفاده نماید وآن کشوررا به ایجاد تغییرات بنیادی درراهبرد آزمندانه اش که مشمول برچیدن پایگاه های امن تروریستی مستقردرخاک پاکستان، تأسیسات اموزشی وهمکاریهای اطلاعاتی به مزدوران چند ملیتی میگردد، مجبورسازند.

لذا درصورت تدوام سیاست چشم پوشی دربرابرحکومت پاکستان که با تألم بدلیل نوع تعامل وتضادهای منافع قدرتها ازسالهاست ادامه دارد، کشانیدن این ویا هم فلان تشکیلات مسلح به روند مصالحه در افغانستان تأثیری چندانی برکاهش بی ثباتی درین کشورنخواهد داشت.