محمد الله وطندوست

شورای عالی صلح یا شورای عالی جنگ؟

11/6/1399 ـ 1/9/2020

رییس مصالحه ملی و صلاحیت دار نیمی از کابینه بالاخره موفق شد ليست اعضای شورای عالی صلح را از صحه جناب رییس جمهور متفکر افغانستان بگذراند.

اعضای شورا عمدتاً از رهبران تنظیم های مذهبی و قومی و عده یی از غرب زده گان چپاول گر تشکیل گردیده، اسم چند خانم نیز زینت بخش این لیست است.

قبل از همه قابل ذکر است که ازهمین حالا چهار نفر اعضای کلیدی شورا: حامد کرزی ـ

گلب الدین حکمتیار ـ محمد کریم خلیلی و صلاح الدین ربانی عضویت شورا را نمی پذیرند و شورا را مربوط ارگ می دانند.

یکی از اعضای شورا نیز منحیث نماینده خاص رئيس جمهور در امور صلح تشریف دارد که نشاندهنده صلاحیت فوق العاده وی نسبت به دیگر اعضا است.

نگاهی گذرا به ليست متذکره نشان می دهد، که اعضای این شورا بیشتر از صلح از جنگ مشروعیت خود را گرفته اند و ادامه جنگ آنان را به موقف فعلی رسانیده است. آنان بارها شوراهای گوناگون ایجاد و با سوگند وقسم تأمین صلح را وعده داده اند؛ اما قبل از خشک شدن رنگ تعهد، دوباره به جنگ رو آورده اند و در قتل مردم به مسابقه پرداخته اند.

طرفه اینکه بعد از یازده سپتامبر به دستور باداران فورا لباس رزم بیرون کشیدند و هوا خواه پر وپا قرص دموکراسی گردیدند. در بیست سال اخیر تحت لوای دموکراسی فقر و اعتیاد را به اوج رسانیدند و آزادی چور و چپاول را توانستند نهادینه نمایند.

چهره های اعلان شده در شورا از برکت دموکراسی بی بند وبار غربی و گویا بازار آزاد به سرمایه داران نوکیسه تبدیل شده اند، که بمنظور حفظ دارايی های باد آورده حاضر اند به هر معامله یی تن در دهند و با هر گروهی همنوا شوند تا دارا یی های شان محفوظ بماند.

اعضای شورای یاد شده و طالبان با هم بیگانه نیستند. در دوحه، مسکو واسلا م آباد مذاکرات و ملاقات هایی داشتند و تا سرحد ایجاد حکومت موقت به توافق هایی نزدیک شده بودند.

این گروه که در سوگند خوردن و تغیير موضع سر آمد روز گار اند و با هر ابلیسی می توانند همگام شوند. این خصوصیت را نیز دارند که بخاطر منفعت شخصی، گروهی، قومی، مذهبی و سمتی هر لحظه آماده اند به صف آرايی جدید بپردازند و متحدین جدیدی دریابند.

شورای عالی صلح با این خصوصیات نه ملی است و نه هم صلح خواه.

منفعت این عناصر در دوام جنگ و به ادامه چور و چپاول، فساد و غصب دارایی های عامه و شخصی، نهفته است، نه به صلح و آرامش.

اعضای شورای یاد شده که هرکدام وابستگی ها و ارتباطاتی با کشورهای منطقه و خارج منطقه دارند؛ مکلف اند هدایات و دساتیر ولی نعمت های خود را نیز در نظر داشته باشند.

این گروه از روشنفکران، فعالان مدنی ، دست اندکاران رسانه ها، روحانیون مردمی، مبارزین حقوق بشر، جوانان و زنان و شهروندان عادی کشور به هیچ وجه نماینده گی نمی کنند و با آنان هیچگونه وجه مشترک ندارند.

شورای عالی صلح را می توان شورای سازش با عقب گرایی و تاریک اندیشی نام گذاری کرد، که در آخرین تحلیل منافع سرمایه داری جهانی را در منطقه تامین و دساتیر باداران

بین المللی خود را تحقق می بخشند.

طالبان که مدعی حاکمیت قرون وسطایی امارت هستند؛ می توانند با رهبران جنگ طلب دیروز و مزدوران سر بزیر دموکراسی امریکایی امروز کنار آیند و با تقسیم قدرت میان خود به توافقاتی نایل آیند. اما هدف اساسی خلق های افغانستان که تأمین صلح پایدار و قطع جنگ نیابتی است؛ نمی تواند در غیاب مردم تأمین شود.

هنوز اهداف استراتیژیک کشورهای حریص سرمایه داری در منطقه عملی نشده. گروه های جنگ طلب سابق وتازه دم رسالت ویران گری خود را عام و تام تحقق نبخشیده اند.صلح با طالبان صفحه جدید جنگ های نیابتی را باز نموده صدور جنگ طلبان در آسیای میانه را در اجندای خود دارد. تشدید جنگ بعد از امضای توافقنامه امریکا با طالبان و ظهور گروه های جدید جنگ طلب در منطقه گواه ادامه جنگ است.

با این وضع نمی توان به صلح دل بست . یگانه راه صلح بسیج توده های مردم درجبهه صلح،  عدالت و ترقی متشکل از همه اقشار و طبقات کشور است.

 این رسالت را نه جنگ طلبان و تیکه داران قومی و مذهبی؛ بلکه نیرو های عدالت خواه، ترقی پسند، وطندوست و صلح خواه بعهده دارند وبس .