غفار عریف 

شوخی با تاریخ؟!

ترا از خویشتن خود شرم باید

که در هر جائی دروغت گفت باید

( ناصر خسروبلخی)

      روز۲۸/ ۲/ ۲۰۱۸ را به یاد می آوریم که آقای گلبدین حکمتیار با خبرنگار خبرگزاری تلویزیون طلوع مصاحبه مطبوعاتی انجام داد و دیدیم که با چنگ انداختن به ترفند ها و دروغ بافی ها چگونه از بیان حقیقت های انکار ناپذیر دوری اختیار کرد و در نقش یک اتیلای پیروزمند (!) و یک شوالیه ی زورمند (!) که در هر زمان و در هر میدان دشمنان را شکست داده و نیروهای آنان را تار و مار ساخته است، لاف زد و گزافه گفت. 

    (یاد داشت: در جستار حاضر تنها روی بخش های سیاسی مصاحبه تماس گرفته می شود و مسائل بر پایه ی واقعیت ها سبک و سنگین می گردد تا در این آزمایش: 

      " سیاه روی شود هر که در او غش باشد ") 

۱-  به پرسش بحث گفت و گو های صلح با نمایندگان طالبان (در ترکیه و پاکستان) پاسخ این گونه بود: 

      " صلح الترناتیف ندارد، دولت و مخالفین پیروز نمی شوند، نه حکومت و نه خارجی ها برنده ی جنگ می شوند. حکومت ناکام است، نظام اعتراف کند که ناکام است. ضعف و ناکامی خود را اعتراف کند، امنیت را تامین کرده نمی تواند، راه را باز بگذارند که یک حکومت قابل قبول برای همه به وجود آید، در هفده سال نتوانستند امنیت را بیاورند. " 

      ببینید خواننده ی عزیز!

      رهبر حزب اسلامی پس از پنجاه سال جنگ و گریز، یاغی گری و خشونت ورزی، آدمکشی و تیزاب پاشی، در توافق با سفارت آمریکا در افغانستان و تأیید مقام های انگلیسی و پاکستانی و سعودی، با دستینه کردن یک توافقنامه (در سه فصل، دارای یک مقدمه و بیست و پنج ماده) با همین حکومت ناکام و ضعیف، توانست از مخفیگاه خود بیرون شود و با تکیه بر مفاد بخش اول و دوم فصل دوم این توافقنامه از امتیازها و اختیارهای بی شمار و بی سرحد برخوردار گردد و در پیش چشمان زنان - کودکان - نوجوانان و مردان آواره، گرسنه، بیمار، بی سرپناه، بی روز و بی روزگار، بدون آینده روشن؛ از دسترنج مردم و دالرهای باد آورده، با خاطر آرام در یک قصر شاهانه، یکجا با خانواده به زندگی خود ادامه دهد. 

      این که این دولت مافیایی، مزدور، قوم پرست، انحصار گر و تمامیت خواه در اجرای وظیفه ی خود ضعیف و ناکام است، در آن هیچ حرفی وجود ندارد. اما پرسش در اینجاست که این حکومت فاشیستی و دشمن واقعی مردم بر بنیاد کدام اصل های حقوقی پذیرفته شده در جهان به حزب اسلامی و رهبر آن امتیاز های: سیاسی، اقتصادی ( مالی)، نظامی، اداری، حقوقی، معنوی و مصونیت عدلی و قضایی ارزانی داشت و در بیرون ساختن نام آقای حکمتیار از لیست سیاه سازمان ملل متحد و وزارت خارجه آمریکا تلاش به خرج داد؟ 

تا کی ز غم جهان  امانی  خواهی

تا کی به مراد خود  جهانی  خواهی

چون در خور  خویشتن تمنا  نکنی 

زین مسجد و زان  میکده نانی خواهی

( سنایی غزنوی)

     ۲- " طالبان هوشیار خواهان صلح اند و یک گروه مجبور به جنگ شده اند؛ در طالبان کسانی هستند که خواهان صلح اند و از جنگ خسته شده اند؛ به ستوه آمده اند؛ به جنگ وادار شده اند؛ اگر شرایط شان قبول شود و از این ناحیه مطمئن شوند که صلح آبرومندانه وعادلانه ممکن است به زودی حاضر می شوند. 

      من تعداد زیاد طالبان را می شناسم که به صلح علاقمند هستند. تعداد شان هم کم نیست و  تعداد شخصیتهای مؤثر طالبان را می شناسم که خواهان خاتمه جنگ و پیوستن به صلح اند. " 

      ببینید خواننده ی عزیز! 

      آقای حکمتیار در پاسخ به پرسش پیشتر گفت که حکومت ناکام است، ضعیف است. حالا این دیگر به شوخی ظریف و پنهانی (Ironie ) تاریخ می ماند که از " طالبان هوشیار " سخن می گوید که " خواهان صلح اند"  و بایست شرایط آنان پذیرفته شود تا به روند صلح بپیوندند!

       طالبان دهشت افگن و سیاه دل، اعجوبه های وحشتناک روزگار و نگهبان طرز تفکر خرافی دوران قرون وسطایی و ادامه دهنده ی وحشت، دهشت، خشونت، بربریت عصر سنگ هستند که در واپسین سال های سده ی بیستم به مثابه ی آله ی زور و ابزار فشاردردست پاکستان و عربستان سعودی و غارتگران جهانی ( آمریکا، انگلیس، اسرائیل...) توسط سی ای ای و آی اس ای روی صحنه آورده شدند و از حمایت و پشتیبانی بیدریغ حزب های مذهبی بنیادگرا در پاکستان و سایر نقاط جهان برخوردار گردیدند. 

      تا سال ۱۹۹۳ م افسران اسلام گرا در دستگاه آی اس ای با پول ها و اسلحه آمریکایی بر آقای حکمتیار تکیه کردند و سر حزب اسلامی حساب می نمودند و چنین می پنداشتند که در جنگ های خانمان سوز و تبهکارانه در سال های نخست دهه نود، به کمک آنان به پیروزی می رسند و تاج و تخت را در کابل به دست می آورند و پس از آن به بهای خون هزاران‌ شهروند و برباد رفتن افغانستان، پاکستان برنده ی بازی می گردد. اما چنان نشد که نشد و نتیجه دلخواه حاصل نگردید. همان بود که گروه طالبان زاده شدند و به افغانستان انتقال یافتند.

      طالبان لشکر ایله جاری پاکستان، عربستان سعودی، آمریکا، انگلیس، اسرائیل... درجنگ های نیابتی بودند و هستند که در بین آنان نه آدم هوشیار و خواهان صلح پیدا می شود ونه در میان خود شخصیت های مؤثر و خسته از جنگ  دارند. همه و همه مزدور بیگانه، آدمکش، اوباش، رهزن و بی فرهنگ می باشند. 

      طالبان بی مایه ترین گروه بندی اسلامی است که با برنامه های فرقه گرایی مذهبی و روش های برتری جویانه قومی و نژاد پرستانه به هدف تباهی مردم افغانستان، در اوج جنگ های فرسایشی به واسطه بیگانگان بر گرده های مردم سوار ساخته شدند. 

     در رابطه با سخنانی که در بالا گفته شد، آگاهان سیاسی، پژوهشگران، تحلیل گران مسائل جنگ وصلح، تاریخ نگاران، واقعه نویسان، ژورنالیستان و گزارش گران رسانه ها به اندازه ی کافی نگاشته اند، که در این جا نیازی به تکرار آنها دیده نمی شود. 

به هر کو رهزنان چشم و گوش اند

که در تاراج دل ها سخت کوش اند

گران قیمت گناهی  با پشیزی

که این سوداگران ارزان فروشند

( اقبال لاهوری )

     ۳-  در پاسخ به پرسش شمردن سه شرط طالبان حرف های زیرین شنیده شد: 

      " یک تعداد زیاد مجبور شدند، خانه شان ویران شد؛ برادر و پدرش کشته شدند، زمین شان غصب شده، وادار به ترک منطقه شده، مهاجر شده، تعداد مهاجر هم کم نیست. در حدود هشت ملیون، پنج ملیون و هشت صد هزار در کشور، بیشتر از دو ملیون در خارج از کشور. این ها کی هستند - همین ها هستند که تحت پوشش طالب و از آدرس طالب به خاطر انتقام و رسیدن به حقش به خاطری که زمین خود را از غصب و از دست غاصب بکشد وادار شدند که سلاح بردارند و بجنگند... قدرت به دست کسی نباشد که ما آن را به عنوان مافیای قدرت می شماریم رفتن به یک منطقه مسلط شدند...آنها از امکانات دولت، از وسایط ثقیل دولت، از توپ و تانک دولت و طیاره دولت علیه رقیب وحریف قومی و سیاسی خود استفاده می کنند و آنها را سرکوب کرده از منطقه اخراج کرده وادار به جنگ کرده. اگر این وضعیت تغییر بخورد من باور دارم که قسمت زیاد مشکل جنگ حل می شود."  

      خوب، در رابطه با این فرمایش های گهربار (!)، خیر خواهانه (!) و رهنمود دهنده ی (!) امیر صاحب حزب اسلامی که تازه چند صباحی است که از سلاخی خانه های زير زمینی و کوهی به شهر آمده است، چه می توان گفت، جز این که ایشان را یکبار به شنیدن و پذیرفتن حقیقت های تلخ و انکار ناپذیر زندگی مردم افغانستان، دعوت نماییم. 

     هشت ملیون مهاجر( پنج ملیون و هشت صد هزار خارج از کشور، در پاکستان - امارت متحده عربی- قطر- دوبی- عربستان سعودی...) و بیشترازدو ملیون در داخل کشور(جنگجویان ، سلاح به دوشان، خود کفان ها، انفجاری ها، ماین گذارها، اختطاف چی ها، رهزن و راهگیر ها، تولید کنندگان وقاچاقچیان مواد مخدر، دلالان و انتقال دهندگان سلاح ها به  شمول عرب ها، چچینی ها، ایغورها، اوباشان وابسته به طاهر یلداش و جمعه نمنگانی، پاکستانی ها... درافغانستان). 

      از برای خدا، هشت ملیون مهاجر تحت پوشش طالب و از آدرس طالب به خاطرانتقام و رسیدن به حقش، وادار شده اند تا سلاح بردارند و در مقابل مردم افغانستان و نیروهای دفاعی و امنیتی و اطلاعاتی یک حکومت ضعیف و ناکام بجنگند! 

      به خدا که اگر چنین باشد، این یک ظلم بزرگ (!) است، ستم ناروا و زورگویی بی جا صورت گرفته و می گیرد!